سکانداری آگاهانه ذهن

سیبرنتیک یا سکانداری آگاهانه دانشی بین رشته ای است که به نظام های ارتباطی و کنترل در موجودات زنده ،ماشین ها و سازمان ها می پردازد ، این اصطلاح از واژه ی یونانی (kybernetes) به معنی سکاندار یا فرماندار مشتق شده است و نخستین بار در 1948 نوربرت وینتر آن را در نظریه ی مکانیسم های کنترلی به کار برد. این دانش به دنبال توسعه ی مغز های الکترونیکی و مکانیسم های کنترل خودکار برای تجهیزات نظامی مانند دستگاه های هدف گیری بمب در طول جنگ جهانی دوم مطرح شد و در جریان پژوهش درباره ی فنونی که اطلاعات توسط آنها کارکرد مورد نظر را پیدا می کنند ، رشد کرد.

در سیبرنتیک ، نظام های ارتباطی و کنترل در موجودات زنده و ماشین ، مشابه دانسته می شوند.برای رسیدن به کارکرد مطلوب در اندام انسان یا در ابزار مکانیکی و هدایت فعالیت های بعدی ، لازم است اطلاعات مربوط به نتایج هر فعالیت خاص در اختیار آن اندام و یا ابزار قرار گیرد. در بدن انسان، وظیفه ی مغز و سیستم اعصاب ، هماهنگ کردن اطلاعاتی است که از آنها برای تصمیم گیری در روند فعالیت های آینده استفاده می شود. مکانیسم های کنترل خود اصلاحی در ماشین ها نیز همین هدف را دنبال می کنند .

این اصل به عنوان بازخورد شناخته می شود. بازخورد اساس مفهوم خودکارسازی است . یکی از آموزه های اولیه سیبرنتیک آن است که اطلاعات ماهیت آماری داشته و طبق قوانین احتمالات اندازه گیری می شود. در این معنا ، اطلاعات ابزاری است که آزادی انتخاب را ممکن می سازد. با افزایش آزادی انتخاب احتمال گزینش پیام های خاص کاهش می یابد. اندازه و حد احتمال به عنوان بی نظمی(آنتروپی)شناخته شده است. در فرایندهای طبیعی که بدون کمک یا کنترل روی می دهند گرایش درونی به سوی حالتی از بی نظمی یا هرج و مرج وجود دارد. بدین ترتیب،بنا بر اصول سیبرنتیک ، نظم (پایین آوردن آنتروپی) کمترین احتمال و هرج و مرج (افزایش آنتروپی)بیشترین احتمال را دارد. رفتار هدفمند و آگاهانه در بدن انسان نیازمند ساز و کارهای کنترل است تا بتواند نظم را( با پاکسازی) در مقابله با گرایش طبیعی امور به سوی بی نظمی حفظ کند